(opowiadanie z cyklu „Strzępy pogodnych dziwactw”) Magdzie M. * Ta pora już dla niej minęła. Pora żółtych plam, które topiły się w zieleni. Pora mleczy bujnych, rozgrzanych i pewnych. Pora trawy najbardziej zielonej, kiedy słońce darmo darzy blaskiem. A z oddali słychać upalny czyjś głos: Powiedz, że nie jest za późno otworzyć serce na świat […]
„Mruga” (moje opowiadanie) Czytaj dalej
(opowiadanie z cyklu „Strzępy pogodnych dziwactw”) Ich dom jest pełen pustych wazonów. Na każdej szafce stoją przynajmniej dwa. Jest też specjalna półka pod oknem w sypialni, gdzie stoi ich chyba siedem. Tworzą wraz z dużym świecznikiem ciekawą kompozycję, ale nigdy nie było w nich wody ani kwiatów. Wynika to z ich obopólnej zgody. Małgorzata ma
„Tulipan i Tulipanna” (opowiadanie) Czytaj dalej
(opowiadanie wyjęte z cyklu „Strzępy pogodnych dziwactw”) Gdy był mały potrafił bawić się nawet kropelkami rosy. Teraz jest już stary i mieszka w drewnianej chacie pod lasem. Dużo myśli o śmierci. Jego twarz ciągle jaśnieje. Kocha przymglone poranki. Wtedy słoneczne promienie, przebijając się przez gęsty las, opierają się o okna tajemniczo. Coś czai
„Wawrzyn” (opowiadanie) Czytaj dalej
(opowiadanie wyjęte z cyklu „Strzępy pogodnych dziwactw”) Prawa noga wystawała spod kołdry i dyndała zabawnie. Przyglądał się jej przez dłuższy moment, aż zegar przestał wybijać szóstą. Wtedy noga automatycznie znieruchomiała, sprężyła się i w jednym mgnieniu oka opadła zgrabnie na lipowe deski podłogi. Wstał. Nie siedział na łóżku, nie przecierał oczu, nie ziewał i nie
„Z księżycami nigdy nie wiadomo” (opowiadanie) Czytaj dalej
(opowiadanie wyjęte z cyklu „Strzępy pogodnych dziwactw”) Tylko istoty tak czułe i ślamazarne jak on zajmują się łapaniem motyli na stałe. Jest to nie kończący się rytuał. Wychodzi na łąkę około południa, kiedy jeszcze nie są zmęczone i mają dość siły, żeby się obronić. Nie pozwoliłby sobie nigdy na nierówną walkę. Kiedy kroczy przez trawy,
„Łapanie motyli” (opowiadanie) Czytaj dalej
